Georgian Poetry

Four Georgian Poems

Folklore

georgian literatureThe poem is from the Georgian folk tradition and is on the subject of time as the great healer. It was recorded in the mountainous region of Pshavi in eastern Georgia in 1956. The informant was 76 year old Ivane Gorzamauli who reported having sung it the day he buried his son. Note that the phrase 'რა ვქნა' in the original (approximately 'what am I to do?') is translated here as 'despair'.

"რა ვქნისა" ციხეავაგე

The castle of despair
   

"რა ვქნისა" ციხე ავაგე
ჯავრი შევაბი კარადა.
საიქიოდამ მოიდნენ
ამ ციხის სანახავადა.

I built a castle of despair,
I shut my anguish up inside.
From the realm of the dead they came
to look upon this citadel.
   

ბევრი უარეს ციხესა,
კარ ვერ გატეხეს ძალადა.
მერმე თქვეს: დრო რო მოალის
კარ გაიღებს თავადა.

The castle they encircled tight,
but their might failed to breach the door.
Then they said: when the time will come
the door will open of itself.

Vazha Pshavela

Vaja-Pshavela-by-Irakli-OchiauriVaja Pshavela by Irakli Ochiauri

Vazha Psavela ('the Pshavi lad') was the pen name of Luka Razikashvili (1861-1915), the author of the next poem. Forced to abandon his studies prematurely he returned to his native highlands to work as a schoolteacher and to write poetry, much of which was influenced by the folklore and life of the mountaineers. This poem dates from 1898, a time when Georgian nationalism was moving from the cultural arena in a direction that was to lead to independence within twenty years.

მძულხარ– მიყვარხარ

I hate you – I love you
   

მძულხარ იმიტომ, უძლური რად ხარ
ძლიერი მკლავით, მტირალი სახით
და შენი ბედი, ბედი შავბედი
რად შემოსილა სულ მუდამ შავით?

I hate you for your weakness,
your strong arm and tearful face
and your dark, black destiny,
why always shrouded in black?
   

მოკეთის მგმობა და მტრის ვერ მწნობო,
შენ დამღუპავთან მისული ზავით,
ბედის მომლოდნევ გვერძე წოლითა,
ცარელ ჯიბით და ბნელის თავით.

Spurning friends, not seeing foes,
yielding to your destroyer,
languidly awaiting Fate,
pockets empty, mind still closed.
   

მაინც მიყვარხარ, ჩემს წყლულს ოცნებას
ზედ აკერიხარ ალმასის ღილად;
ვერ დაგივიწყე, გულს არ ჰშორდები,
მღვიძარა ვარ, თუ მივიქცე ძილად.

But I still love you, fixed like
a diamond to my torn dreams;
sleeping and waking you will
always be close to my heart.
   

სამსალა პირს მწვავს, გუნებას მირევს,
ბოლოს კი ისევ მეჩვენა ტკბილად.
ესეც წესია ალბათ ბუნების:
შენ დედა თუ ხარ, გეკუთვნი შვილად!

My lips burn, my head reels from
this poison that now seems sweet.
Thus it is by Nature's law:
You are Mother, I am Son!
   

Tariel Chanturia

Tariel Chanturia was born in south-west Georgia in 1932, studied journalism and subsequently worked as a journalist and in publishing. He has been closely involved with the literary journal წისკარი (The Dawn) and has co-translated Herman Melville's Moby Dick into Georgian. Note the multiple alliteration ქარი – ქრის – ქრისტე in the original, which is difficult to capture in the English translation. The Mongol invasions of the thirteenth century brought about the decline of the medieval Georgian kingdom.

მონღოლთაშემოსევისშემდეგ

After the Mongol invasion
   

ჩამოქცეულ მონასტერში
ქარი ქრის და ქრის და ქრის და
ქარი ტირის, ტირის, ტირის,
ქრისტე… ქრისტე… ქრისტე… ქრისტე…

In the ruined monastery
the wind blows, and blows, and blows and
the wind cries, cries, cries,
Christ... Christ... Christ... Christ...
   

მორჩი კვიპროზის სახით
ქარი ქრის და ქრის და ქრის,
და იმეორებენ ძახილს
ლურჯი მთები: ქრისტე… ქრის…

The cypress sapling sways as
the wind blows and blows and blows,
and the sound is echoed
in the blue mountains: Christ... cries...
   

ქარი ისე კივის, კივის,
თითქოს კლძეზე ხელი ჰკრეს,
მაგრამ ბჟუტავს ზარში სხივი,
სუსტი სხივი – ქრისტე… ქრის…

The wind screams, screams,
thrust over the cliff,
a light glimmers on the bell,
a faint light – Christ... cries...
   

ქარი ქრის და ქრის და ქრის და
ხატი ლურჯი მინანქრის და
პრესკა ჩარეცხილი ჰგოდებს –
ქრისტე… ქრისტე… ქრისტე… ქრისტე…

The wind blows and blows and blows and
the blue icon and
the faded fresco wail –
Christ... Christ... Christ... Christ...

Galaktion Tabidze

Galaktion Tabidze wrote Snow fell on winter gardens in 1916 as a 25 year old living in Kutaisi, Georgia 's second city. It is an example of the cryptic style of much of his poetry dating from this period, while also touching on loneliness, a common theme of his. Much influenced by the Symbolists, Tablize (who survived the purges of the 1930s and died in 1959) was one of the most popular Georgian poets of the last century.

ათოვდაზამთრისბაღებს

Snow fell on winter gardens
   

ათოვდა ზამთრის ბაღებს,
მიჰქონდათ შავი კუბო
და შლიდა ბაირაღებს
თმაგაწეული ქარი.
გზა იყო უდაბური,
უსახო, უპირქუბო.
მიჰქონდათ კიდევ კუბო…
ყორნების საუბარი:
დარეკე! დაუბარე!
ათოვდა ზამთრის ბაღებს.

Snow fell on winter gardens,
a coffin was brought out
and the standards unfolded
caught by the dishevelled breeze.
The roadway was desolate,
without form and without shape.
One more coffin was brought out...
The raven's exhortation:
Let the bells toll! Bury them!
Snow fell on winter gardens.

© by PJ Hillery